ไขความลับเกมสั้น: พื้นฐานสู่การเล่นลูกสั้นระดับโปร

ไขความลับเกมสั้น: พื้นฐานสู่การเล่นลูกสั้นระดับโปร

เคยสงสัยไหมครับว่าทำไมโปรในทีวีถึงเล่นลูกสั้นได้เนียนกริ๊บ แทบไม่เคยพลาดเลย ทั้งชิพ ทั้งระเบิดทราย เหมือนเป็นเรื่องง่ายๆ แต่พอเป็นเราทีไร ใจมันหวิวๆ ทุกที กลัวทั้งท็อป กลัวทั้งหลังลูก

วันนี้เราจะมาไขความลับนั้นกันครับ ผมได้เรียบเรียงเนื้อหาจากหนังสือหลายเล่ม และเฝ้าสังเกตวิธีการเล่นของโปรระดับโลก  โพสต์นี้ เป็นเหมือน “หัวใจ” ของเกมสั้นทั้งหมด นั่นก็คือ “พื้นฐานสำคัญของเกมสั้นครับ”

เมื่อเข้าใจพื้นฐานตรงนี้แล้ว รับรองว่ามุมมองการเล่นลูกสั้นของพี่ๆ น้องๆ จะเปลี่ยนไปตลอดกาลเลยครับ!

พื้นฐานสำคัญของเกมสั้น (SHORT GAME FOUNDATION)

ก่อนที่เราจะไปลงลึกเรื่องเทคนิคการตีแบบต่างๆ สิ่งสำคัญที่สุดคือเราต้องเข้าใจ “หลักการพื้นฐาน” ที่เป็นรากฐานของทุกอย่างในการเล่นลูกสั้นกันก่อนครับ

พื้นฐานข้อที่ 1: เกมยาว กับ เกมสั้น คือ “คนละเกม” กัน!

เชื่อไหมว่านักกอล์ฟส่วนใหญ่ไม่เข้าใจความแตกต่างนี้จริงๆ พวกเราหลายคนมักจะเผลอเล่นลูกสั้น โดยคิดว่ามันคือ “การย่อส่วนวงสวิงเต็มวง” ซึ่งนั่นคือความเข้าใจที่ผิดมหันต์เลยครับ

เกมยาว (ตีเหล็กเต็มวง, ไดรเวอร์): หัวใจของมันคือ “พลัง” (Power) เราต้องการการถ่ายน้ำหนัก (Weight Transfer) อย่างมหาศาล สังเกตไหมครับว่าเวลาเราตีไดรเวอร์ เราจะถ่ายน้ำหนักไปที่เท้าหน้าจนแทบจะหมด 100% (ประมาณ 95%) ลำดับการเคลื่อนไหวจะเป็นการหมุนสะโพกอย่างรวดเร็วเพื่อสร้างพลัง แล้วส่งต่อไปที่ลำตัว แขน และสุดท้ายคือหัวไม้ มันคือการ “แยกส่วน” ระหว่างร่างกายท่อนล่างและท่อนบนเพื่อสร้างพลังสูงสุด

เกมสั้น (ชิพ, พิทช์): ตรงกันข้ามทุกอย่างครับ! หัวใจของมันคือ “ความรู้สึกและความนุ่มนวล” (Finesse and Feel) เราไม่ต้องการพลัง แต่เราต้องการการควบคุม เราจะไม่ถ่ายน้ำหนักเยอะๆ เหมือนเกมยาว แต่จะใช้ “การหมุนรอบแกนลำตัวด้านซ้าย” เป็นหลัก ลองนึกภาพว่าเราสร้างเส้นตรงตั้งแต่หัวไหล่ซ้าย ผ่านสะโพกซ้าย ไปจนถึงเท้าซ้าย แล้วใช้เส้นนี้เป็นแกนในการหมุนตัว ร่างกายท่อนล่างและท่อนบนจะทำงานเชื่อมต่อกันมากขึ้น ไม่มีการแยกส่วนเพื่อสร้างพลังแบบเกมยาว

จำไว้ให้ขึ้นใจ: “นักกอล์ฟที่เล่นลูกสั้นได้ดี จะมีวงสวิงสำหรับลูกสั้นโดยเฉพาะ แต่คนที่เล่นลูกสั้นไม่ดี มักจะใช้วงสวิงเต็มวงที่ย่อส่วนลงมา”

ดังนั้น เวลาซ้อมลูกสั้น ให้ลืมเรื่องการถ่ายน้ำหนักเยอะๆ ไปได้เลยครับ ให้เน้นการหมุนตัวรอบแกนซ้ายอย่างนุ่มนวลแทน

พื้นฐานข้อที่ 2: ทำความรู้จัก ‘Bounce’ เพื่อนซี้ที่จะไม่ทำให้คุณตีพลาด

นักกอล์ฟส่วนใหญ่เคยได้ยินคำว่า ‘Bounce’ (เบาวซ์) แต่มีน้อยคนมากที่จะเข้าใจมันอย่างถ่องแท้ ซึ่งเจ้า Bounce นี่แหละครับ คือพระเอกตัวจริงที่จะช่วยให้เราเล่นลูกสั้นได้ง่ายขึ้นและมีข้อผิดพลาดน้อยลงมหาศาล

เพื่อให้เข้าใจง่ายๆ เรามาแบ่ง Bounce ออกเป็น 3 มุมมองกันครับ:

1. Bounce แท้ (True Bounce): นี่คือค่าองศาของ Bounce ที่มาจากโรงงานเลยครับ มันคือมุมที่ถูกออกแบบมาระหว่าง “คมไม้” (Leading Edge) กับ “ขอบด้านหลังของฐานไม้” (Trailing Edge) อย่างในรูปตัวอย่าง เวดจ์อันนี้มี Bounce แท้ๆ มา 9 องศา

2. Bounce ตอนจรดลูก (Set-Up Bounce): นี่คือค่า Bounce ที่พร้อมใช้งานจริงๆ ตอนที่เราจรดลูก ซึ่งมันจะเปลี่ยนไปตาม “การเอียงของก้าน” (Shaft Lean)
ตัวอย่างง่ายๆ: เวดจ์ของเรามี Bounce แท้ 9 องศา แต่ตอนจรดลูก เราดันมือไปข้างหน้ามากเกินไป ทำให้ก้านเอียงไปข้างหน้า 6 องศา… นั่นหมายความว่า Bounce ที่พร้อมใช้งานจริงๆ จะเหลือแค่ 9 – 6 = 3 องศาเท่านั้น! ยิ่งเราดันมือไปข้างหน้ามากเท่าไหร่ Bounce ก็จะยิ่งน้อยลงครับ

Bounce ตอนจรดลูก (Set-Up Bounce)

3. Bounce ตอนปะทะลูก (Dynamic Bounce): นี่คือค่า Bounce ที่เกิดขึ้นจริง ณ วินาทีที่หัวไม้ปะทะลูก ถ้านักกอล์ฟคนเดิมที่มี Set-Up Bounce เหลือ 3 องศา แล้วตอนดาวน์สวิงยังใช้มือนำลงมาอีก จนตอนปะทะลูกก้านเอียงไปข้างหน้าถึง 10 องศา Bounce ที่เกิดขึ้นจริงจะกลายเป็น 9 – 10 = -1 องศา

Bounce ตอนปะทะลูก (Dynamic Bounce)

แล้วมันสำคัญยังไง?

Bounce มีหน้าที่ช่วยให้ “ฐานของไม้กอล์ฟไถล (Slide) ไปบนพื้นหญ้า แทนที่จะขุด (Dig) ลงไป”
ถ้าค่า Bounce เป็นบวก: ฐานไม้จะไถลไปกับพื้นได้ดี ให้ความผิดพลาดสูง แม้จะตีหลังลูกไปนิดหน่อย ลูกก็ยังไปได้ดี
ถ้าค่า Bounce เป็นลบ: คมไม้ (Leading Edge) จะกลายเป็นตัวนำ และมันจะขุดลงไปในดินทันที! นี่แหละครับคือสาเหตุหลักของการ “ตีหลังลูกแบบลูกไม่ไปไหน” หรือพอพยายามจะแก้ ก็กลายเป็น “ตีท็อปลูกวิ่งเลยกรีน”

จำอีกข้อ:”Bounce คือเพื่อนซี้ของคุณเสมอ”

การเรียนรู้เทคนิคที่จะสอนในโพสต์ต่อๆ ไป จะเน้นเรื่องการใช้ Bounce ให้เกิดประโยชน์สูงสุดในแต่ละสถานการณ์ เมื่อเราใช้ Bounce เป็น เราจะไม่ต้องกังวลกับการตีให้โดนลูกแบบสมบูรณ์แบบทุกครั้งอีกต่อไป  แค่คิดแบบนี้ได้ ความกดดันตอนยืนจรดลูกก็หายไปเยอะแล้วใช่ไหมครับ!

และนี่ก็คือรากฐาน 2 ข้อที่สำคัญที่สุดของเกมสั้นครับ แค่ปรับความเข้าใจ 2 เรื่องนี้ให้ถูกต้อง:
1. เลิกคิดว่าลูกสั้นคือการย่อส่วนวงสวิงเต็มวง
2. เรียนรู้ที่จะใช้ Bounce ให้เป็นประโยชน์

เพียงเท่านี้… เกมการเล่นรอบๆ กรีนของคุณก็จะพัฒนาขึ้นอย่างก้าวกระโดดแน่นอนครับ!

เคล็ดลับพัตต์กอล์ฟ: เลิกเชื่อเรื่อง “สโตรกเทพ” แล้วพัตต์ให้ลง!

เคล็ดลับพัตต์กอล์ฟ: เลิกเชื่อเรื่อง “สโตรกเทพ” แล้วพัตต์ให้ลง!

สวัสดีครับพี่ๆ นักกอล์ฟทุกท่าน วันนี้เรามาคุยกันเรื่องที่คาใจนักกอล์ฟส่วนใหญ่กันดีกว่า โดยเฉพาะคนที่ซ้อมพัตต์แทบตาย แต่พอลงสนามจริงก็ยังพัตต์ไม่ลงเหมือนเดิม… เคยสงสัยมั้ยครับว่าทำไม?

หลายคนมักจะโทษ “สโตรก” ของตัวเอง “สงสัยสโตรกเรายังไม่ดีพอ” “ต้องลากพัตเตอร์ให้ตรงกว่านี้” หรือบางคนก็ไปไกลถึงขั้นคิดเรื่อง “การกลิ้งของลูก” ว่าต้องให้ลูกหมุนแบบมี Topspin สวยๆ ลูกจะได้วิ่งเกาะไลน์ดีๆ…

ผมขอบอกตรงนี้เลยนะครับว่า… ทั้งหมดนั่นเป็นแค่ “มายาคติ” หรือเรื่องที่เราคิดกันไปเองทั้งนั้น!

มายาคติข้อที่ 1: สโตรกพัตต์ที่สมบูรณ์แบบ (Perfect Stroke) มันไม่มีอยู่จริง!

ในสนามไดรฟ์หรือตามนิตยสารกอล์ฟ เรามักจะเห็นคำสอนว่า…

“สายตาต้องอยู่ตรงกับลูกพอดี”

“แขนต้องทิ้งดิ่งเป็นลูกตุ้มนาฬิกา”

“ห้ามขยับหัวเด็ดขาด!”

ฟังดูดีใช่มั้ยครับ? แต่ในความเป็นจริงแล้ว โปรระดับโลกหลายคนก็ไม่ได้ทำตามตำราเป๊ะๆ เลยสักนิด

จำลูกพัตต์หยุดโลกของ จัสติน เลนเนิร์ด ในการแข่งขันไรเดอร์คัพปี 1999 ได้มั้ยครับ? ลูกนั้นทั้งไกล ทั้งไลน์ยากสุดๆ แต่เขาก็พัตต์ลงไปได้ท่ามกลางความกดดันมหาศาล ทั้งๆ ที่ถ้าเราเอาตำรามาจับผิด ท่ายืนของจัสตินนี่ “ผิด” เกือบทุกอย่างเลยครับ! สายตาก็ไม่ได้อยู่ตรงลูก แขนก็ไม่ได้ทิ้งดิ่ง… แล้วทำไมเขาถึงพัตต์ลงล่ะ?

หรืออย่าง “เทพพัตต์” เบน เครนชอว์ เคยมีคนไปถามเขาว่ากำลังซ้อมอะไรอยู่ เขาตอบว่า “ผมกำลังพยายามทำให้รู้สึกว่าสโตรกมัน ‘ยาวไปสั้น’ และให้หัวมันขยับนิดๆ”

แค่ประโยคเดียว ทำเอาโค้ชที่สอนตามตำราถึงกับงงเป็นไก่ตาแตก เพราะมันตรงข้ามกับที่สอนๆ กันมาโดยสิ้นเชิง!

ประเด็นคืออะไร?
ประเด็นคือมันไม่มี “ท่า” ที่ถูกต้องที่สุดเพียงท่าเดียวครับ สิ่งที่สำคัญกว่าท่าทางสวยๆ คือ “ความรู้สึกและความมั่นใจ” ของตัวนักกอล์ฟเองต่างหาก

การที่เรามัวแต่ไปพะวงกับท่าทางที่ “สมบูรณ์แบบ” เช่น ต้องล็อกข้อมือ หัวต้องนิ่งสนิท พัตเตอร์ต้องลากตรงเป๊ะ… มันทำให้เราเกร็ง และสมองของเราจะเปลี่ยนจากการ “พัตต์ให้ลงหลุม” ไปเป็นการ “พยายามทำท่าให้ถูกต้อง” แทน สุดท้ายแล้วสโตรกที่ออกมาก็จะแข็งทื่อ ขาดความลื่นไหล และพัตต์ไม่ลงอยู่ดี

มายาคติข้อที่ 2: การกลิ้งของลูกที่สมบูรณ์แบบ (Perfect Roll) ก็แค่เรื่องเพ้อฝัน!

อีกเรื่องที่ได้ยินบ่อยๆ คือ “ต้องพัตต์ให้ลูกมี Topspin นะ ลูกจะได้วิ่งดีๆ” หรือบางคนถึงขั้นเชื่อว่าโปรสามารถพัตต์ให้ลูก “ฮุค” หรือ “สไลซ์” ได้เหมือนตีเหล็ก

อยากให้ลองทำการทดลองง่ายๆ แบบนี้ครับ:

ครั้งต่อไปที่ไปสนามไดรฟ์ ลองหยิบ “ลูกลาย” (ลูกที่มีแถบสีคาด) ไปที่กรีนซ้อมพัตต์ นั่งลงห่างจากหลุมสัก 15-20 ฟุต แล้วลองใช้ “มือ” ของคุณนี่แหละครับ พยายามปั่นลูกให้หมุนข้าง (Sidespin) ให้แรงที่สุดเท่าที่จะทำได้ เหมือนเวลาเราขว้างลูกเคิร์ฟในกีฬาเบสบอล แล้วกลิ้งมันไปที่หลุม

คุณจะเห็นว่า… ลูกมันหมุนควงอยู่แค่ไม่กี่ฟุตแรกเท่านั้นแหละครับ! หลังจากนั้น แรงเสียดทานของหญ้าจะทำให้การหมุนข้างหายไปอย่างรวดเร็ว และลูกจะเปลี่ยนมาเป็นการกลิ้งไปข้างหน้าตรงๆ (Topspin) ตามธรรมชาติของมันเอง

ทีนี้… ขนาดใช้มือปั่นสุดแรงยังได้แค่นี้ แล้วการใช้หน้าพัตเตอร์ที่แทบจะไม่มีองศาเลย มันจะไปสร้าง Sidespin ที่มีผลต่อไลน์ได้ยังไงกัน?

ประเด็นคืออะไร?
ลูกกอล์ฟมันกลมครับ หน้าที่ของมันคือการ “กลิ้ง” การพยายามจะไปสร้างสปินพิเศษให้มันเป็นเรื่องที่ไม่จำเป็นเลย และที่สำคัญกว่านั้นคือ… มันทำให้เราเสียสมาธิ!

แทนที่สมองจะโฟกัสไปที่ “เป้าหมาย” คือหลุม มันกลับไปคิดเรื่อง “วิธีการ” คือจะทำยังไงให้ลูกหมุนสวยๆ ผลลัพธ์ก็คือเราจะพัตต์แบบจิกๆ งัดๆ เพื่อสร้างสปิน แล้วไลน์กับระยะก็จะเพี้ยนไปหมด

แล้วทางออกคืออะไร? ถ้าไม่ใช่สโตรกเทพ แล้วต้องทำยังไง?

ง่ายนิดเดียวเลยครับ… เลิกคิดเรื่องท่าทาง แล้วหันมา “รักในสโตรกที่คุณมี” ซะ!

สโตรกพัตต์ของคุณ ไม่ว่ามันจะดูแปลกในสายตาคนอื่นแค่ไหน แต่มันคือสโตรกที่เป็นธรรมชาติที่สุดสำหรับคุณ มันดีพอที่จะพาลูกลงหลุมได้แน่นอน ขอแค่คุณเชื่อมั่นในตัวมัน

ครั้งต่อไปที่คุณจะพัตต์ ลองทำแบบนี้ครับ:

มองเป้าหมาย: อ่านไลน์ให้ขาด แล้วตัดสินใจเลือก “จุด” ที่คุณจะให้ลูกวิ่งผ่าน (อาจจะเป็นรอยด่างบนหญ้า หรือขอบหลุมด้านใดด้านหนึ่ง)

เห็นภาพ: จินตนาการเห็นลูกกลิ้งออกจากหน้าพัตเตอร์ วิ่งไปตามไลน์ที่คุณอ่านไว้ แล้วตกลงไปในหลุม

เลิกคิดแล้วพัตต์: เมื่อเห็นภาพชัดเจนแล้ว ให้เลิกคิดทุกอย่าง! ไม่ต้องสนว่าหัวจะขยับมั้ย แขนจะตรงรึเปล่า… แค่ปล่อยให้ร่างกายมันทำงานไปตามสัญชาตญาณ “เห็นแล้วพัตต์” แค่นั้นพอ

ร่างกายของเราฉลาดกว่าที่เราคิดครับ ถ้าเรามีเป้าหมายที่ชัดเจนในหัว (คือหลุม) สมองและระบบประสาทจะสั่งการกล้ามเนื้อให้ปรับสโตรกเองโดยอัตโนมัติ เพื่อส่งลูกไปยังเป้าหมายนั้นให้ได้

สรุปง่ายๆ :
การพัตต์กอล์ฟมันเหมือนการโยนลูกบาสลงห่วง หรือโยนกระดาษลงถังขยะนั่นแหละครับ เราไม่ได้มานั่งคิดหรอกว่าต้องง้างแขนกี่องศา หรือต้องปล่อยข้อมือยังไง… เราแค่มองเป้าแล้วก็โยนออกไปเลย

เลิกตามหาสโตรกที่สมบูรณ์แบบที่ไม่มีอยู่จริง เลิกกังวลว่าลูกจะหมุนสวยมั้ย… แล้วหันมาเชื่อมั่นในสโตรกของตัวเอง โฟกัสที่เป้าหมาย แล้วคุณจะแปลกใจว่า… แค่นี้เองเหรอวะ? ทำไมมันลงง่ายจัง!

0
No products in the cart