ซ้อมพัตต์เป็นชั่วโมงแต่ไม่ดีขึ้น? นี่คือวิธี ‘ซ้อมอย่างฉลาด’ ที่จะเปลี่ยนเกมพัตต์ของคุณ

ซ้อมพัตต์อย่างไรให้เก่งขึ้นจริง (ไม่ใช่ซ้อมให้เหนื่อยฟรี)

เพื่อนๆ นักกอล์ฟเคยเป็นไหมครับ? ใช้เวลาบนกรีนซ้อมเป็นชั่วโมงๆ พัตต์แล้วพัตต์อีก แต่พอถึงเวลาลงสนามจริง สกอร์พัตต์ก็ยังไม่ดีขึ้นเหมือนเดิม สุดท้ายก็มานั่งบ่นกับตัวเองว่า “สงสัยเราจะไม่มีพรสวรรค์ด้านการพัตต์”

จริงๆ แล้ว ปัญหามันอาจจะไม่ได้อยู่ที่ “พรสวรรค์” หรือ “จำนวนชั่วโมง” ที่เราซ้อมหรอกครับ แต่มันอยู่ที่

“วิธีคิด” และ “วิธีการซ้อม” ของเราต่างหาก การซ้อมแบบผิดๆ ไม่ใช่แค่ไม่ช่วยให้ดีขึ้นนะครับ บางทีมันทำให้เราพัตต์แย่ลงด้วยซ้ำ

ผมมีเรื่องของนักกอล์ฟรุ่นใหญ่คนหนึ่งที่จะเล่าให้ฟัง เขาลงแข่งแมตช์ใหญ่ระดับประเทศ แต่สองวันแรกรอบคัดเลือกนี่ เละเทะมากครับ โดยเฉพาะการพัตต์ วันแรกใช้ไป 40 พัตต์ วันที่สองก็อีก 40 พัตต์ เรียกว่าพัตต์จนท้อเลย แต่โชคดีที่สกอร์รวมยังดีพอให้ผ่านเข้ารอบ Match Play ไปแบบฉิวเฉียด

ทีนี้ ปัญหาก็คือ รอบแรกของการแข่ง Match Play จะเริ่มในอีกแค่ 3 ชั่วโมงข้างหน้า เป็นพี่ๆ จะทำยังไงครับ? หลายคนคงรีบไปซ้อมพัตต์ยาวๆ เพื่อหาไลน์หา “ทัช” ของกรีนให้เจอใช่ไหมครับ?

แต่นักกอล์ฟคนนี้รู้ดีว่าการทำแบบนั้นมันไม่ช่วยสร้างความมั่นใจ สิ่งที่เขาทำคือ เขาใช้เวลา 3 ชั่วโมงนั้น

ซ้อมพัตต์ลูกไปที่ขอบกรีน ครับ! เขาไม่ได้พัตต์ลงหลุมเลย เขาเลือกไลน์ที่แตกต่างกันไป ทั้งไลน์ขึ้นเนิน ลงเนิน สโลปซ้ายขวา แล้วพัตต์ทีละลูก โดยมีเป้าหมายเดียวคือ ให้ลูกไปหยุดนิ่งสนิทตรงเส้นรอยต่อระหว่างกรีนกับฟรินจ์พอดีเป๊ะ พอเวลาผ่านไป เขาก็ทำได้แม่นยำขึ้นเรื่อยๆ และค่อยๆ เรียกความมั่นใจใน “ทัช” ของตัวเองกลับมาได้

ผลลัพธ์เหรอครับ? พอการแข่งเริ่มขึ้น การพัตต์ของเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลย เขาเก็บเบอร์ดี้ได้เป็นว่าเล่นจากระยะ 6 ถึง 15 ฟุต สุดท้ายเขาก็คว้าแชมป์รายการนั้นไปได้ ทั้งๆ ที่เกือบจะไม่ผ่านรอบคัดเลือกด้วยซ้ำ

หัวใจของการซ้อม ไม่ใช่การ “หาทัช” แต่คือการ “สร้างความมั่นใจ”
เรื่องนี้สอนเราว่า…

เราทุกคนมี “ทัช” อยู่แล้ว: ปัญหาของนักกอล์ฟคนนั้นไม่ได้เกิดจากการที่เขา “ไม่มีทัช” หรือ “ไม่รู้สปีดกรีน” แต่เกิดจากการที่เขา “ขาดความมั่นใจ” ในทัชที่ตัวเองมีอยู่ต่างหาก

ซ้อมเพื่อสร้างความมั่นใจ: การซ้อมพัตต์ที่ได้ผล ไม่ได้วัดกันที่จำนวนชั่วโมง แต่วัดกันที่ว่าการซ้อมนั้นช่วยให้เรากลับไปสู่สภาวะที่พัตต์ได้อย่างอิสระและมั่นใจในสนามได้หรือไม่ ถ้าพี่ๆ เป็นคนที่มั่นใจได้โดยไม่ต้องซ้อมเยอะ ก็ไม่จำเป็นต้องซ้อมนานครับ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า แต่ถ้าพี่เป็นคนที่ความมั่นใจมาจากการซ้อม ก็ต้องซ้อมให้ฉลาด ซ้อมในวิธีที่จะสร้างความมั่นใจให้เราจริงๆ

แล้วจะซ้อมพัตต์อย่างฉลาดได้อย่างไร?

ไม่มีสูตรสำเร็จตายตัวที่ใช้ได้กับทุกคนหรอกครับ พี่ต้องลองหาดูว่าการซ้อมแบบไหนที่ “เวิร์ค” กับความรู้สึกและความมั่นใจของพี่มากที่สุด แต่ผมมีแนวทางหลักๆ ที่โปรเก่งๆ ส่วนใหญ่ใช้กันมาแนะนำครับ

1. ซ้อมพัตต์สั้นให้แม่นเหมือนจับวาง (ระยะ 2-6 ฟุต)
เวลาซ้อมพัตต์ลงหลุม ให้เน้นที่ระยะสั้นเป็นหลัก โปรระดับโลกอย่างเดวิด ดูวัล (David Duval) ก็ใช้เวลาส่วนใหญ่ซ้อมพัตต์ในระยะนี้ เหตุผลก็คือ:

สร้างภาพจำแห่งความสำเร็จ: การซ้อมระยะสั้นทำให้เราเห็นลูกกอล์ฟลงหลุมครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งมันช่วยสร้างความมั่นใจได้ดีที่สุด

ระยะชี้เป็นชี้ตาย: ระยะ 5-7 ฟุต คือระยะที่เรามักจะต้องเจอเวลาตีเข้าไปลุ้นเบอร์ดี้ หรือเวลาที่ชิพเข้ามาเซฟพาร์ ทำระยะนี้ได้ดี สกอร์ลดฮวบแน่นอน

เป็นพื้นฐานของทุกอย่าง: การพัตต์สั้นก็เหมือนการ “เลย์อัพ” ในบาสเกตบอล มันคือทักษะพื้นฐานที่สำคัญที่สุด ถ้าพัตต์สั้นได้มั่นใจ การพัตต์ไกลๆ ก็จะง่ายขึ้นเยอะ เพราะเราจะไม่กลัวการพัตต์เลยหลุม

2. ซ้อม “ทัช” และ “สปีด” ต้องซ้อมแบบไม่มีหลุม
นี่คือเคล็ดลับสำคัญที่หลายคนมองข้าม การซ้อมพัตต์ยาวๆ เพื่อกะระยะ ควรทำโดยไม่มีหลุมเป็นเป้าหมาย เพราะถ้าเราซ้อมพัตต์ไกลลงหลุม เราจะทำไม่ลงเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งมันบั่นทอนความมั่นใจ ให้ทำเหมือนนักกอล์ฟในเรื่องเล่า คือ

พัตต์ไปที่ขอบฟรินจ์ หรือปักทีอันหนึ่งแล้วพัตต์ให้ลูกไปหยุดใกล้ที่สุด วิธีนี้จะทำให้สมองเราโฟกัสแค่เรื่อง “ระยะทาง” เพียวๆ โดยไม่มีแรงกดดันว่าต้อง “ลง”

3. เทคนิคและเมคานิคส์? ซ้อมที่บ้าน!
ถ้าอยากจะปรับสโตรค, เช็คแนวสแควร์ของหน้าพัตเตอร์, หรือตำแหน่งของตา สถานที่ที่ดีที่สุดคือที่บ้านครับ หาพรมที่มีลายเส้นตรงๆ แล้วซ้อมสโตรคลมไปตามแนวเส้นนั้น จำไว้ว่า

เวลามีลูกกอล์ฟกับหลุมอยู่ตรงหน้า เรากำลังซ้อมเพื่อ “พัตต์ให้ลง” ไม่ใช่ซ้อมเพื่อ “เช็คเทคนิค”

4. อุปกรณ์ซ้อมที่ดีที่สุด: “เชือกตีเส้นช่างไม้”
ไม่ต้องไปหาซื้ออุปกรณ์ซ้อมพัตต์แพงๆ ครับ อุปกรณ์ที่ดีที่สุดหาซื้อได้ตามร้านวัสดุก่อสร้างใหญ่ๆ ทั่วไปในราคาไม่กี่ร้อยบาท มันคือ “เต๊า” หรือ “เชือกตีเส้น” ที่ช่างไม้ใช้กันนั่นเอง

หาไลน์พัตต์ตรงๆ บนกรีนซ้อมสัก 10 ฟุต

เอาปลายเชือกไปปักไว้ที่หลุม ดึงเชือกให้ตึงมาตามไลน์ที่เราเลือก

ดีดเชือกเบาๆ ให้ผงชอล์กสีน้ำเงินติดเป็นเส้นตรงบนกรีน (ไม่ต้องห่วงครับ ไม่เป็นอันตรายต่อหญ้า)

จากนั้นก็แค่วางลูกบนเส้นแล้วพัตต์ไปตามเส้นนั้น

คุณจะทึ่งเลยว่าลูกมันลงหลุมง่ายขนาดไหน เส้นที่มองเห็นจะช่วยให้สมองและร่างกายของเราปรับแนวเล็งและหน้าพัตเตอร์โดยอัตโนมัติ โดยที่เราไม่ต้องไปคิดเรื่องเมคานิคส์ให้ปวดหัวเลย

5. เปลี่ยนการซ้อมที่น่าเบื่อให้เป็น “เกม”
การซ้อมคนเดียวอาจจะน่าเบื่อ ลองชวนเพื่อนมาเล่นเกมกันดูครับ มันช่วยเพิ่มความสนุกและจำลองแรงกดดันได้ดีมาก

เกมพัตต์ชิดขอบ: แข่งกันพัตต์ไปที่ขอบฟรินจ์ ใครใกล้สุดได้ 1 แต้ม ใครหยุดบนขอบพอดีได้ 2 แต้ม

เกม “Look and Shoot”: พวกโปรชอบเล่นกัน ยืนห่างกันคนละฝั่งของหลุม (ระยะสัก 15 ฟุต) แล้วผลัดกันพัตต์เร็วๆ แค่มองเป้าแล้วพัตต์เลย ไม่ต้องเล็งนาน เกมนี้ช่วยฝึกให้เราพัตต์ด้วยสัญชาตญาณและความเป็นนักกีฬามากขึ้น

สุดท้ายนี้… หลักการที่สำคัญที่สุดคือ

“ซ้อมให้เหมือนแข่งจริง และแข่งจริงให้สบายๆ เหมือนตอนซ้อม”

เวลาซ้อม ให้ใช้รูทีนจริงจังทุกครั้ง ตั้งใจพัตต์ทุกลูกให้ลง แล้วพอถึงเวลาแข่งจริง ความมั่นใจที่สร้างมาจากการซ้อม จะช่วยให้เราผ่อนคลาย โฟกัสที่เป้าหมาย และปล่อยสโตรคออกไปได้อย่างอิสระ นี่แหละครับ คือการซ้อมที่จะทำให้เก่งขึ้นจริงๆ