เด็กหัดเดิน หัดปั่นจักรยาน พวกเขาแค่ทำไปตามธรรมชาติ ล้มบ้าง แต่ก็ลุกขึ้นมาทำต่อ ไม่มีเสียงในหัวคอยวิจารณ์ว่า “เมื่อกี้นายก้าวขาผิดนะ!” หรือ “ทรงตัวแย่จัง” พวกเขาเรียนรู้ผ่าน “ประสบการณ์ตรง”
ตัดภาพมาที่ผู้ใหญ่หัดตีกอล์ฟ…
เรากลับเรียนรู้ด้วยวิธีที่ตรงกันข้าม เราพึ่งพา “ทฤษฎี” และ “คำสั่ง” มากเกินไป
วิดีโอแนะนำ
ปัญหาของคำสั่ง “ต้องทำ” (Do-Instructions)
ในการเรียนกอล์ฟแบบดั้งเดิม เรามักจะได้รับ “คำสั่งให้ทำ” (Do-Instructions) เยอะแยะไปหมด
“หัวต้องนิ่ง!” “แขนซ้ายต้องตรง!” “ถ่ายน้ำหนัก!” “หมุนสะโพก!”
คำสั่งเหล่านี้ฟังดูสมเหตุสมผล แต่บ่อยครั้งมันกลับทำให้เราตีกอล์ฟได้แย่ลง ทำไมล่ะ?
เพราะมันสร้างการต่อสู้กันเองในหัวของคุณ
“Self 1” (เสียงในหัวที่คิดวิเคราะห์) กำลังพยายามสั่ง “Self 2” (ร่างกายที่ทำจริง) ให้ทำตามชุดคำสั่งที่ซับซ้อน เมื่อร่างกายทำไม่ได้อย่างที่คิด Self 1 ก็จะเริ่มวิจารณ์ สร้างความสงสัยในตัวเอง และทำให้เรายิ่งเกร็ง
ยิ่งเราพยายามทำตาม “คำสั่ง” มากเท่าไหร่ เราก็ยิ่งสูญเสียสัญชาตญาณและความเป็นธรรมชาติไปมากเท่านั้น
ทางออกคือ “คำสั่งเพื่อการรับรู้” (Awareness Instructions)
แทนที่จะ “สั่ง” ให้ร่างกายทำอะไรบางอย่าง ลองเปลี่ยนมาเป็น “สังเกต” สิ่งที่มันกำลังทำอยู่แทน
นี่คือแนวคิดหลักของ “คำสั่งเพื่อการรับรู้” (Awareness Instruction) มันคือการสั่งให้ “ความสนใจ” ของเราไปจดจ่อกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจริงในขณะนั้น โดย “ไม่ตัดสิน” ว่ามันถูกหรือผิด
ผู้เขียนหนังสือ The Innner Game เล่มนี้เรียกสิ่งนี้ว่า “กฎแห่งการรับรู้” (The Law of Awareness) ซึ่งบอกไว้ว่า:
“การรับรู้… ช่วยเยียวยาตัวมันเอง” (Awareness itself is curative)
พูดง่ายๆ ก็คือ ถ้าคุณอยากเปลี่ยนแปลงอะไรบางอย่าง สิ่งแรกที่ต้องทำคือการ “รับรู้” สิ่งที่เป็นอยู่ในปัจจุบันอย่างชัดเจนเสียก่อน โดยไม่ต้องพยายามไปแก้ไขมัน
ลองเปลี่ยนวิธีฝึกแบบนี้ดู
การเปลี่ยนจาก “คำสั่งให้ทำ” ไปเป็น “คำสั่งเพื่อการรับรู้” นั้นง่ายมากครับ มันคือการเปลี่ยนคำถามในหัว จาก “ฉันต้องทำอะไร?” ไปเป็น “ฉันรู้สึกอะไร?”
ลองดูตัวอย่างเหล่านี้ครับ:
แบบเดิม (Do-Instruction): “ตีช็อตนี้ แขนซ้ายต้องตรงนะ!”
- แบบใหม่ (Awareness Instruction): “ตีช็อตนี้ แล้วลอง รู้สึก ซิว่า แขนซ้ายมันงอหรือมันตรง?”
แบบเดิม (Do-Instruction): “พยายามอย่าขยับหัว!”
- แบบใหม่ (Awareness Instruction): “ลองสวิงดู แล้ว สังเกต ซิว่า หัวมันขยับมากน้อยแค่ไหน?”
แบบเดิม (Do-Instruction): “สวิงให้มันเร็วขึ้น!”
- แบบใหม่ (Awareness Instruction): “ลองสวิงดู แล้วให้คะแนนความเร็ว 1-10 ซิว่า เมื่อกี้เร็วประมาณเท่าไหร่?”
เห็นความต่างไหมครับ?
วิธีใหม่นี้ไม่มีการตัดสินว่า “ถูก” หรือ “ผิด” มันแค่เป็นการฝึกให้เราจดจ่ออยู่กับ “ความรู้สึก” ของร่างกายในปัจจุบัน
เมื่อคุณทำแบบนี้บ่อยๆ ร่างกาย (Self 2) จะเริ่มปรับตัวและแก้ไขข้อผิดพลาดของมันเองโดยอัตโนมัติ โดยที่ “สมอง” (Self 1) ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเลย
เรื่องเล่าของโปร Al Geiberger (Mr. 59)
ผู้เขียนหนังสือ The Inner Game (ทิโมธี กัลล์เวย์) ได้มีโอกาสสอนเรื่องนี้ให้กับ อัล ไกเบอร์เกอร์ (Al Geiberger) นักกอล์ฟระดับตำนาน
อัล มีปัญหาเรื่องการพัตต์เมื่อต้อง “พยายาม” มากเกินไป
กัลล์เวย์จึงชวนอัลเล่น “เกมใหม่”
เกมเก่า (Do-Instruction): “พยายามพัตต์ลูกนี้ให้ลงหลุม”
เกมใหม่ (Awareness Instruction): “ลองพัตต์ไปทางหลุม โดยไม่ต้องมองตามลูก แล้วใช้แค่ ‘ความรู้สึก’ ทายซิว่า ลูกหยุดตรงไหน? ห่างหลุมแค่ไหน? ขวาหรือซ้าย?” (ส่วนตัวนะ คำแนะนำนี้โครตดี! ใครที่ปัญหาการพัตต์เอาไปฝึกดู)
ผลคือ อัล ไกเบอร์เกอร์ เปลี่ยนความสนใจจากการ “พยายามพัตต์ให้ลง” ไปเป็นการ “พยายามทายให้ถูก”
เขาต้องจดจ่อกับ “ความรู้สึก” ที่มือและหน้าพัตเตอร์อย่างมาก เพื่อที่จะทายผลได้แม่นยำ ทันทีที่เขาทำแบบนี้ อาการเกร็งหายไป วงสโตรกของเขานุ่มนวลขึ้น และลูกกอล์ฟก็เริ่มวิ่งเข้าหาหลุมอย่างน่าประหลาดใจ
บทสรุป
การเรียนกอล์ฟ ไม่จำเป็นต้องเครียดและเต็มไปด้วยคำสั่ง
ครั้งหน้าที่คุณไปซ้อม ลองวาง “ตำรา” หรือ “กฎ 10 ข้อ” ลงชั่วคราว แล้วหันมา “รู้สึก” ถึงวงสวิงของคุณแทน
หยุด “ตัดสิน” ตัวเอง แล้วหันมา “สังเกต” สิ่งที่เกิดขึ้นจริง ร่างกายของคุณฉลาดกว่าที่คุณคิด ปล่อยให้มันได้เรียนรู้ด้วยวิธีธรรมชาติของมัน แล้วคุณจะพบกับวงสวิงที่ดีที่สุดของคุณครับ