บทความที่แล้ว เราคุยกันว่าการ “สั่ง” ร่างกายเยอะเกินไป (Do-Instructions) มักจะสร้างความสงสัยและความกลัว ทำให้เราตีกอล์ฟได้แย่ลง
พออ่านแบบนี้ หลายคนคงเริ่มสงสัย…
“เดี๋ยวนะ… นี่แปลว่าฉันต้องโยนตำรากอล์ฟทิ้งหมดเลยเหรอ?” “แล้วที่โปรพยายามสอนเทคนิคต่างๆ นี่คือผิดหมดเลย?”
คำตอบคือ “ไม่ผิดครับ”
เทคนิคและความรู้ (Outer Game) ยังคงสำคัญมาก แต่เราต้อง “เปลี่ยนวิธี” ที่เรานำเทคนิคนั้นมาใช้ หัวใจสำคัญคือการ “ค้นพบเทคนิค” (Discovering Technique) ด้วยตัวเอง ไม่ใช่แค่การ “ท่องจำ” มัน
วิดีโอแนะนำ
“เทคนิค” ที่แท้จริงมาจากไหน?
ก่อนที่เราจะมีตำรากอล์ฟเล่มแรก “เทคนิค” มันเกิดขึ้นมาได้ยังไง?
มันเริ่มจาก “ประสบการณ์” ครับ
ลองนึกภาพนักกอล์ฟคนแรกๆ… วันหนึ่งเขาอาจจะสวิงไปแบบมั่วๆ แล้วบังเอิญตีได้ดีมาก เขาก็จะ “รู้สึก” ว่า… “เฮ้ย! เมื่อกี้มัน ‘รู้สึก’ ดีจัง”
จากนั้น เขาก็พยายาม “อธิบาย” ความรู้สึกนั้นออกมาเป็น “คำพูด” เช่น “อ๋อ… มันรู้สึกเหมือนบิดสะโพกก่อน” หรือ “รู้สึกเหมือนแขนซ้ายตรง”
และ “คำอธิบาย” นั่นแหละครับ ที่กลายมาเป็น “เทคนิค” ที่เราท่องจำกันในวันนี้
ปัญหาคือ: “คำอธิบาย” ไม่ใช่ “การกระทำ”
นี่คือจุดที่คนส่วนใหญ่พลาด!
การท่องจำ “คำอธิบาย” (เช่น แขนซ้ายต้องตรง) ไม่เหมือนกับการ “รู้สึก” ถึงการกระทำนั้นจริงๆ
เมื่อเราพึ่งพา “คำสั่ง” ในหัว (Self 1) มากเกินไป เราจะเลิกฟัง “ความรู้สึก” จากร่างกาย (Self 2)
เราจะเริ่มกังวลว่า “ฉันทำถูกท่าไหม?” แทนที่จะสนใจว่า “ลูกไปทางไหน?” หรือ “เมื่อกี้รู้สึกยังไง?”
พอเราตีไม่ดี เราก็จะโทษว่า “สงสัยทำไม่ถูกตำรา” ทั้งๆ ที่จริงๆ แล้ว เราอาจจะแค่ “เกร็ง” เพราะมัวแต่คิดถึงตำราก็ได้
ใช้ “เทคนิค” ให้ฉลาด: มองมันเป็น “คำใบ้” ไม่ใช่ “คำสั่ง”
แทนที่จะมองเทคนิคเป็น “กฎเหล็ก” ที่ต้องทำตามเป๊ะๆ ให้มองว่ามันเป็นแค่ “คำใบ้” (Hint) หรือ “แผนที่”
หน้าที่ของเราคือ ใช้ “คำใบ้” นั้น เพื่อนำทางให้ร่างกาย (Self 2) ไป “ค้นพบ” ความรู้สึกที่แท้จริงด้วยตัวเอง
ตัวอย่าง: การดูโปรตีกอล์ฟ
- วิธีที่ผิด (ท่องจำ): ดูไทเกอร์ วูดส์ สวิง แล้วพยายาม “ลอกเลียนแบบ” (Copy) ทุกท่าทาง นี่คือ Self 1 กำลังทำงาน
- วิธีที่ถูก (ค้นพบ): แค่ “ดู” โปรสวิงไปเรื่อยๆ สบายๆ ปล่อยให้ร่างกาย (Self 2) ซึมซับจังหวะและความลื่นไหลที่มันสนใจเอง จากนั้น กลับมาซ้อม แล้ว “รู้สึก” ถึงวงสวิงของตัวเอง สังเกตความแตกต่าง โดยไม่ต้องตัดสินว่าของใครถูกหรือผิด
5 ระดับของการเรียนรู้กอล์ฟ
คุณกำลังเรียนรู้กอล์ฟด้วยวิธีไหนใน 5 แบบนี้?
ระดับ 1: มั่วเอง (สายมู)
- เรียนรู้จากความบังเอิญ ตีดีก็คิดว่าเพราะ “วันนี้ใส่เสื้อสีแดง” หรือ “เมื่อกี้ขยับเท้านิดหน่อย” วนเวียนอยู่กับความเชื่องมงาย
ระดับ 2: เรียนกับโปรสายทฤษฎี (Mechanics-Only)
- โปรที่รู้ทฤษฎีเป๊ะๆ แต่ไม่เข้าใจ “กระบวนการเรียนรู้” ของมนุษย์ นักเรียนมักจะต้องพึ่งพาโปรตลอดไป
ระดับ 3: เรียนรู้ธรรมชาติด้วยตัวเอง (Inner Game)
- ใช้วิธี “รับรู้” (Awareness) โดยไม่ตัดสิน เชื่อใจร่างกาย (Self 2) ให้มันเรียนรู้จากประสบการณ์ตรง
ระดับ 4: เรียนกับโค้ช Inner Game
- โค้ชจะไม่ “แก้ไข” วงสวิงคุณ แต่จะทำตัวเหมือน “กระจก” คอยถามคำถามให้คุณ “รับรู้” ร่างกายตัวเองชัดขึ้น (เช่น “เมื่อกี้รู้สึกยังไงที่ไหล่?”)
ระดับ 5: (ดีที่สุด) เรียนกับโปรที่เข้าใจ Inner Game
- นี่คือการผสมผสานที่ดีที่สุด โปรจะใช้ “เทคนิค” (ความรู้) เป็น “คำใบ้” เพื่อนำทางให้คุณ “รับรู้” และ “ค้นพบ” ความรู้สึกนั้นด้วยตัวเอง
บทสรุป
“เทคนิค” และ “ตำรา” ไม่ใช่ศัตรูครับ พวกมันมีประโยชน์มหาศาล… ถ้าคุณใช้มันเป็น
อย่า “ท่องจำ” เทคนิค (formular) แต่จงใช้เทคนิคเป็น “คำใบ้” เพื่อ “ค้นพบ” ความรู้สึก (feel) ที่ใช่สำหรับคุณ